Αναρτήσεις

Εικόνα
  η δικη του προμηθεα Μάριος Πετρίδης           Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΜΗΘΕΑ   ( Από μία ιδέα ενός πεζού κειμένου του Κάρελ Τσάπεκ ) Διασκευή: Μάριος Πετρίδης. Ιούλιος 2021. ΠΡΟΣΩΠΑ: - ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: (βουβός ρόλος), καθισμένος στο κέντρο με φανάρι και   την πλάτη γυρισμένη στους δικαστές. - ΥΠΟΜΗΘΕΑΣ: Πρόεδρος στο κέντρο. - ΑΠΟΜΗΘΕΑΣ: Εισαγγελέας άκρο αριστερά. - ΑΜΗΘΕΑΣ: Πάρεδρος δεξιά του προέδρου. - ΑΝΤΙΜΗΘΕΑΣ: Πάρεδρος αριστερά του προέδρου. - ΕΠΙΜΗΘΕΑΣ: Γιος του Υπομηθέα, παιδί. - ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Σε αθέατη σκοτεινή πλευρά.         ΟΔΗΓΙΕΣ ΣΚΗΝΙΚΑ: Στο βάθος ελαιόδεντρα, τέσσερα σκαμνιά, το ένα ψηλότερο. Τέσσερα αναλόγια με κρυφό φωτισμό, (για τα κείμενα). Δεξιά ψηλά αφίσα με το Πάνθεο στον Όλυμπο. Ένα αναλόγιο δεξιά της σκηνής, για τον αφηγητή. ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: Κάθεται σε ένα σκαμνί, μπροστά του μία λάμπα θυέλλης με φλόγα. Γύρο του μικρές σούβλες, χύτρες, ταψιά, ψησταριά, μικρές δάδες, πυρσοί και ένας λευκός πάπυρος. ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Οι Δικαστές, με λευκούς
Εικόνα
                                  ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ ΜΙΑ φορά, τα μεσάνυχτα τα σκοτεινά, αδύναμος και αποκαμωμένος καθώς συλλογίζονται, πάνω σε ένα πολύ ασυνήθιστο και περίεργο τόμο απολησμονημένης γνώσης, έγειρα το κεφάλι, ίσα που μ' έπαιρνε ο ύπνος· τότε έξαφνα, έρχεται ένας ανάλαφρος σιγανός. ευγενικά την πόρτα του δωματίου μου.  «Κάποιος επισκέπτης θα είναι» μουρμούρισα «που χτυπάει την πόρτα του δωματίου μου.  Μόνο αυτό και τίποτα παραπάνω».  Αχ! Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως ήταν, τον ανεμοδαρμένο παγερό Δεκέμβρη, και η κάθε ξεχωριστή ξεθρακιασμένη σπίθα άπλωνε βαθμιαία το φάσμα της στο πάτωμα. Ανυπόμονα ευχόμουν να έρθει το αύριο   μάταια είχα γυρέψει να δανειστώ από τα βιβλία μου έναν τρόπο να δοθεί τέλος στη λύπη, την λύπη για την απολεσθείσα Ενοδία την εξαίρετη κι' απαστράπτουσα κόρη που την αποκαλούν όμως οι άγγελοι Ενοδία - Άρτεμις   εδώ μένει παντοτινά. χωρίς όνομα να την καλούν. Και το μεταξένιο, λυπητερό, αβέβαιο θρόισμα της κάθε βυσσινί κουρτίνας, μου γεννούσε το ρίγο
Εικόνα
    ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΧΡΥΣΗ ΤΟΜΗ Aurio sectio – χρυσή τομή- αρμονικό μέσο Ο Πυθαγόρας ήταν αυτός που ανακάλυψε ότι η βάση της Δυτικής μουσικής κλίμακας είναι η οκτάβα, επειδή η χορδή που ένιωσε κανείς διαιρεμένη δια του δύο έδινε τον ίδιο ακριβώς ήχο οκτώ τόνους ψηλότερα από μια χορδή με το διπλάσιο μήκος. Η συχνότητα δόνησης μιας χορδής είναι αντιστρόφως ανάλογη του μηνός της. Ένα από τα μυστικά του ήταν ότι, επαναλαμβάνοντας κανείς δώδεκα φορές σε ανιούσα ακολουθία ένα μουσικό πέμπτο 9 δηλαδή πέντε διατονικές νότες ή τη χρυσή τομή μιας οκτάβας) θα έπρεπε να ξαναγυρίζει στην αρχική νότα οχτώ οκτάβες ψηλότερα. Αντ' αυτού όμως παρέκκλινε κατά ένα όγδοο της νότας – επομένων, η ανιούσα κλίμακα σχημάτιζε επίσης σπείρα. Αλλά το μεγαλύτερο μυστικό όλων ήταν η Πυθαγόρεια θεωρία ότι το σύμπαν είναι κατασκευασμένο από αριθμούς, ο καθένας απ' τους οποίους έχει θεϊκές οδηγίες. Αυτές οι αναλογίες παρουσιάζονται παντού στη φύση
Εικόνα
    ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ  ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Η αρχή και το τέλος των συντεχνιών των Ζηλωτών   Νύχτωσε για τα καλά. Κ' έξω έχει έναν αγέρα παγωμένο, πού περονιάζει τα κόκκαλα. Μια βδομάδα τώρα και δε λέει να σταματήσει αυτός ο δαιμονισμένος Βαρδάρης. Είναι μια νύχτα του Γενάρη του 1342. Οι λύχνοι σβήνουν ένας - ένας στους μεγάλους δρόμους και το λιμάνι νέκρωσε.  Όλα δείχνουν πώς η περιτειχισμένη πολιτεία, παρ' όλες τις δύσκολες ώρες που ζει μέσα στ' απανωτά γεγονότα που παραδίδουν τη Βυζαντινή αυτοκρατορία, θα περάσει μια ακόμα ήσυχη βραδιά. Βέβαια, καμιά φορά, το ποτήρι ξεχειλίζει, κ' εκεί που όλα φαίνονται ήρεμα, ξαφνικά μια απρόσμενη αντάρα, ένα και μια βουή έρχεται και ξεθεμελιώνει τα πάντα, ρίχνει καταγής τα σύμβολα της εξουσίας, τα ποδοπατάει και, μέσα στο χαλασμό, γεννιέται και. η λαχτάρα για μια καινούργια ζωή. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τη Θεσσαλονίκη, την «πολυάνθρωπο» και την «ευανδρούσα», τη δεύτερη μετά την Κωνσταντινούπολη πόλη του Βυζα